Prof. zw. dr hab. Jan Maria Kisyński - Kierownik Katedry w latach 1985 - 2003

  Urodzony w 1933 roku w Warszawie. Absolwent lubelskiego Liceum im. J. Zamojskiego, laureat II Ogólnopolskiej Olimpiady  Matematycznej, studia matematyczne ukończył na UMCS w roku 1955; tu także doktoryzował się pięć lat później. Jego promotorem był jeden z założycieli lubelskiego ośrodka matematycznego, prof. dr hab. Adam Bielecki, mistrz i późniejszy przyjaciel. W ten sposób prof. Kisyński stał się częścią linii genealogicznej wybitnych matematyków. Adam Bielecki był bowiem doktorantem Witolda Wilkosza, doktoranta Stanisława Zaremby, doktoranta Gastona Darboux, doktoranta Michela Chaslesa, doktoranta Simeona Poissona, doktoranta Josepha Lagrange'a, doktoranta Leonharda Eulera, doktoranta Johanna Bernoulli'ego, doktoranta Jacoba Bernoulli'ego, który był doktorantem Gottfrieda Leibnitza.

    Wczesne zainteresowania naukowe Jana Kisyńskiego nosiły piętno jego nauczyciela, który zajmował się między innymi równaniami różniczkowymi, i zostały bardzo dobrze przyjęte przez społeczność matematyczną. Przełomowym doświadczeniem okazał się jednak wykład prof. dr. hab. W. Mlaka, który przyjechał do Lublina by opowiedzieć o nowej dziedzinie: równaniach różniczkowych w przestrzeniach Banacha. To spowodowało, że Jan Kisyński rozpoczął systematyczną lekturę fundamentalnej monografii Hille'a i Phillipsa, poświęconej półgrupom operatorów. W roku 1959 młody naukowiec przenosi się do Warszawy, gdzie pracuje na Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. W tym czasie pozostaje pod wielkim wpływem prof. dr. hab. Krzysztofa Maurina i poświęconego równaniom różniczkowym seminarium prowadzonego przez prof. dr hab. Bogdana Bojarskiego. Współpraca z prof. Maurinem powoduje, że Jan Kisyński pisze szereg prac o generowaniu ciasnych miar – dziś artykuły te stanowią integralną część kanonu matematycznej teorii miary. 

    Także jego wyniki z teorii półgrup operatorów stają się wkrótce znane powszechnie. Praca o operatorach Greena jest bardzo obszernie cytowana w drugim wydaniu klasycznej dziś monografii K. Yosidy oraz w monografii S. G. Kreina, a zadziwiający do dziś pomysłowością dowód twierdzenia Trottera-Kato jest niemal słowo w słowo powtarzany w niemal wszystkich książkach poświęconych półgrupom. Na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, Jan Kisyński publikuje serię artykułów poświęconych związkom półgrup operatorów z tak zwanymi operatorowymi funkcjami kosinusowymi, których teoria była wtedy w powijakach. Dziś prace te uważane są na całym świecie za podstawowe. Raz jeszcze dzieło Profesora weszło do klasyki matematyki. 

   Z dorobku tego okresu na szczególną uwagę zasługuje także, może nie tak fundamentalny, ale wciąż zadziwiający pięknem i elegancją dowód pochodzącego od Marka Kaca probabilistycznego wzoru na rozwiązanie równania telegrafu, w którym kluczowym pomysłem jest analiza pewnej niekomutatywnej, lokalnie zwartej grupy abstrakcyjnej. W roku 1976 ukazują się drukiem wykłady poświęcone półgrupom operatorów, które Jan Kisyński wygłosił w International Centre for Theoretical Physics w Trieście. Ukoronowaniem osiągnięć naukowych są kolejno habilitacja (1964), profesura nadzwyczajna (1973) i profesura zwyczajna (1983).  Od początku lat osiemdziesiątych badania Profesora koncentrują się wokół procesów Markowa. Ukazują się jego prace poświęcone probabilistycznej interpretacji jąder całkowych Lévy'ego i Wentzla, o warunkach brzegowych Wentzla, o lokalnym czasie, które procesy spędzają na brzegu przestrzeni stanów, o topologii w przestrzeni Skorochoda i innych pokrewnych zagadnieniach. Profesor używa zaawansowanych metod analitycznych do konstrukcji odpowiednich półgrup operatorów, dowodząc przy okazji, że powszechne przekonanie, iż metody stochastyczne sięgają dalej niż analityczne nie jest do końca uzasadnione. W międzyczasie, w roku 1985, wraca do Lublina i razem z prof. prof. A. Lasotą i K. Burdzym organizuje seminarium. Od tego momentu aż do roku 2004, kiedy odchodzi na emeryturę, pracuje w Politechnice Lubelskiej piastując stanowisko kierownika Katedry Matematyki.

    W roku 1991 Profesor zostaje wybrany na członka-korespondenta Polskiej Akademii Nauk. Tego wyjątkowego zaszczytu nie doświadczył dotychczas żaden inny matematyk z Lublina, a wszystkich, żyjących i zmarłych członków PAN w Lublinie można policzyć na palcach. (Mieczysław Biernacki, po wojnie długoletni kierownik Katedry Matematyki, był przed wojną członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.) Mniej więcej od połowy lat dziewięćdziesiątych datują się zainteresowania Profesora reprezentacjami algebr splotowych i półgrupami-dystrybucjami. Podaje on między innymi przepiękną algebraiczną wersję twierdzenia Hille'a-Yosidy, pokazując w szczególności związki teorii półgrup operatorów z twierdzeniami faktoryzacyjnymi typu Cohena, pisze prace o transformatach Fouriera półgrup-dystrybucji i dowodzi, iż klasyczny warunek poprawności, podany przez Pietrowskiego jest w istocie warunkiem na generowanie półgrupy. 

   Profesor, mimo zbliżających się dziewięćdziesiątych urodzin nadal dowodzi głębokich twierdzeń i publikuje w czasopismach o zasięgu światowym. To, że jego ostatnie, dziś znane niezbyt szerokiemu gronu, bo wymagające głębokiej wiedzy analitycznej prace wkrótce staną się kanonem, nie ulega najmniejszej wątpliwości. Wielokrotnie nagradzano go za osiągnięcia naukowe: uzyskał między innymi nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego dla młodych matematyków i nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. S. Mazurkiewicza, dwukrotnie nagrodę I stopnia przyznawaną przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, nagrodę Wydziału III PAN i trzykrotnie nagrodę Sekretarza Naukowego PAN. Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Od 20.06.2009 prof. Kisyński jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Nazwisko Profesora kojarzy się wielu z analizą funkcjonalną i półgrupami operatorów. Ale jego najbardziej uderzającą cechą jest zainteresowanie wieloma, bardzo różnymi gałęziami matematyki. Sam przyznaje: „zmuszony do scharakteryzowania swoich zainteresowań, mówię, że jestem funkcjonalnym analitykiem'', ale analizę funkcjonalną rozumie szeroko, nowocześnie, jako naturalne uogólnienie, lub odgałęzienie analizy klasycznej. Nawet pobieżny rzut oka na jego bibliografię ukazuje niezwykłe spektrum zainteresowań: półgrupy operatorów, równania różniczkowe i cząstkowe, teoria miary, topologia ogólna, analiza Fourierowska, itd. I we wszystkich tych dziedzinach Profesor ma znaczące osiągnięcia!

   To niezwykły erudyta matematyczny, przypadek rzadki w czasach daleko idącej specjalizacji. Recenzował grubo ponad 100 prac doktorskich, habilitacyjnych i wniosków profesorskich z różnych dziedzin matematyki. Znany powszechnie z tego, że wiele zagadnień, na których jak twierdzi się nie zna, rozumie i czuje lepiej niż niejeden specjalista. Nic dziwnego, że w swych pracach tak po mistrzowsku łączy wyniki z różnych dziedzin. Wybitny analityk, obdarzony niezwykłą umiejętnością docierania do sedna sprawy. Jego prace zachwycają świeżością spojrzenia i elegancją, wręcz ascezą słowa, daną nielicznym umiejętnością użycia papieru i pióra. A Profesor jest taki jak jego prace. I to sprawia, że ma tak przemożny wpływ na swoich uczniów. Jego niezwykła osobowość, głęboka wiedza, dokładność, entuzjazm do pojmowania i stosowania matematyki, do odkrywania istoty problemu i wyrażania go precyzyjnie, analitycznie, stanowi dla nich niewyczerpane źródło inspiracji. Spośród dziewięciu jego doktorantów, pięciu się habilitowało, a troje uzyskało tytuł profesora.

Uroczystość nadania tytułu Honorowego Profesora Politechniki Lubelskiej prof. dr. hab. Janowi Marii Kisyńskiemu za wybitne osiągnięcia naukowe, dokonania w zakresie rozwoju kadry oraz promowanie uczelni poprzez swoje członkostwo i aktywność w gremiach międzynarodowych, krajowych i regionalnych miała miejsce 4.10.2013 r. w Auli Wschodniego Innowacyjnego Centrum Architektury.